Niemal wszystkie partie polityczne w ubiegłorocznej kampanii wyborczej do Sejmu i Senatu RP zapowiadały w latach 2020-2024 radykalne wzrosty krajowej płacy minimalnej. Prawo i Sprawiedliwość uczyniła z zamysłu skokowego wzrostu płacy minimalnej jeden z głównych atrybutów swojego programu wyborczego. Obecnie przystąpiła do realizacji wyborczych zapowiedzi. Minimalna płaca miesięczna w 2020 roku wzrasta z ubiegłorocznych 2.250 zł do kwoty 2.600 zł (czyli o 15,55 proc.), w 2021 roku do kwoty 3.000 zł (czyli o kolejne 15,38 proc.), aż do 4.000 zł brutto u progu 2024 roku. Oznacza to wzrost wynagrodzenia minimalnego w ciągu czterech lat aż o 78 proc. Płaca jest z  jednej strony kategorią ekonomiczną, która podlegać powinna prawom ekonomii, z drugiej strony jest instrumentem, przy pomocy którego państwo stara się realizować swoje cele. W tym kontekście wynagrodzenie minimalne stało się najefektywniejszym narzędziem jego ingerencji w rynek pracy. Jest też narzędziem przeciwdziałania ubóstwu pracujących oraz minimalizowaniu negatywnych efektów dla zatrudnienia. Tak dla ciekawości: w Luksemburgu w 2018 roku płaca minimalna wynosiła 2.071 euro. W Polsce jeszcze dzisiaj takie zarobki (to około 8.600 zł) osiąga margines pracujących. Wyższe wynagrodzenie nominalne dla pracowników „lokujących się” w dolnych strefach płacowych oznaczać będzie wyższe zarobki, dzięki którym nastąpi ich mocniejsze upodmiotowienie na rynku, poprawi się ich sytuacja życiowa, dzięki czemu będą mogli zwiększać wydatki na zakupy dóbr, towarów i usług, co bez wątpienia wpływać będzie pozytywnie na krajową wewnętrzną koniunkturę gospodarczą. Warto wiedzieć, że w Polsce wynagrodzenie minimalne otrzymuje ponad 1,5 mln pracowników. W handlu to 22 proc. Myślę, że w księgarstwie ten wskaźnik jest niemal dwa razy wyższy i sięga aż 40 proc. Według rządu przyśpieszenie (chyba trochę zbyt gwałtowne) ścieżki wzrostu minimalnego wynagrodzenia ma na celu oprócz poprawy sytuacji osób najsłabiej wynagradzanych – o czym mowa wcześniej – także modernizację całej gospodarki i ograniczanie tzw. taniej pracy, wzrost produktywności przez modernizacje i inwestycje w nowe urządzenia i technologie, w automatyzację, robotyzację, internetyzację, sztuczną inteligencję, itd. Z punku widzenia pracodawcy (np. właściciela firmy księgarskiej), może wydawać się zasadne, rozsądne i w sumie korzystne płacenie swoim pracownikom/księgarzom, takich pieniędzy, aby mieli silniejszą motywację do rzetelnego i kreatywnego wykonywania księgarskiej pracy i nie odchodzili do innych firm, a w szczególności do konkurencji. Tak radykalne i szybkie windowanie w górę płacy minimalnej niesie jednakże dla pracodawców, ale także i dla pracowników, widoczne zagrożenia. Dotyczyć one będą w szczególności mikro, małych i średnich firm, a te tworzą w większości (przynajmniej ilościowo) szkielet polskiego rynku książki. Pamiętajmy, że większe firmy (np. Empik czy Księgarnie Świat Książki) mają też znacznie większy potencjał finansowy i innowacyjny, dzięki czemu energiczniej i szybciej wdrażać mogą działania innowacyjne zmniejszające koszty i tworzące dodatkowe wartości sprzedażowo-dochodowe, mogą skuteczniej spowalniać wzrost kosztów pracy lub wręcz je zmniejszać. O jakich zagrożeniach ekonomicznych, społecznych i praktycznych mowa? Przede wszystkim w bilansach firm radykalnie wzrastać będą koszty pracowników, które to koszty są zmorą chyba większości polskich pracodawców. Wyższe pensje podniosą też widocznie narzuty, dodatki, składki i podatki, stanowiące pochodne wynagrodzeń. To, w jaki sposób koszty wynagrodzeń pracowniczych będą rosnąć, pokazuje tabela zamieszczona na następnej stronie. Z tabeli w sposób …