Karol Lesman został laureatem tegorocznej nagrody „Transatlantyk”, którą Instytut Książki honoruje najlepszych tłumaczy literatury polskiej na rozmaite języki świata. W dorobku translatorskim Lesmana jest kilkadziesiąt pozycji przetłumaczonych na język niderlandzki; samo ich wyliczenie zajęłoby więcej miejsca niż cały ten felieton. Podobnie jak w przypadku poprzednich laureatów „Transatlantyka” tak i tym razem trudno nie zadumać się nad ich niewiarygodną, wręcz benedyktyńską pracowitością: uprawiają zawód tłumacza nie dla pieniędzy przecież, a z powodu autentycznej miłości do literatury polskiej. Wielu z nich – kilkuset z kilkudziesięciu krajów świata –przyjechało do Krakowa na kolejny kongres tłumaczy literatury polskiej. Spotkania, seminaria, wykłady, rozmowy… Czyli to wszystko, co standardowo wiąże się z tego rodzaju imprezami. Ten przypadek jest jednak zupełnie wyjątkowy: oto bowiem jedynym językiem kongresowym jest język polski. To szczególny moment i jedyne na naszej planecie miejsce, kiedy kilkuset obywateli rozmaitych zakątków świata posługuje się językiem Kochanowskiego – w poczuciu, że to przecież normalne, nic w tym dziwnego, wszak język polski to przecież ich codzienność. Nikt tego nie zauważa, ale w sytuacji tzw. oczywistej oczywistości umykają naszej świadomości takie drobiazgi jak chociażby ten, że niepotrzebni są tłumacze kabinowi, co nie do pomyślenia byłoby na dowolnym międzynarodowym spotkaniu, a kongresie zwłaszcza. Tłumacze literatury polskiej na całym świecie mają jedną wspólną cechę: dają się …