Trwa polityczny kontredans wokół tzw. emerytur pomostowych, wynalazku będącego swego czasu twórczym wkładem związków zawodowych i bojaźliwej władzy w rozwój polskiej demokracji i gospodarki. Scenariusz tego sporu jest na tyle nudny i przewidywalny, że nie warto byłoby o nim nawet wspominać, gdyby nie pewien szczegół: otóż raz jeszcze uświadamia on nam ciągle ten sam od czasów komuny ranking najważniejszych zawodów uprawianych przez Polaków, w którym to zestawieniu nie mieści się niestety zawód wydawcy. To boli. Sam jestem wydawcą i z absolutnym przekonaniem twierdzę, że jest to profesja szkodliwa dla zdrowia i jak najbardziej należy się jej przywilej wcześniejszej emerytury. Oczywiście przodowniczej roli zawodu górnika nikt nie neguje, co to, to nie! W ogóle uważam, że górnicy powinni mieć zagwarantowaną możliwość przechodzenia na wcześniejszą emeryturę tuż po urodzeniu. Wystarczyłoby urodzić się górnikiem, żeby mieć tę pewność. Jest to zawód tak ciężki, że możliwość becikowej pomostówki dla fedrujących na przodku niejako automatycznie winna spływać na sekretarki, księgowe, kierowców, bufetowe, komputerowców i kogo tam jeszcze, pracujących we wszystkich kompaniach węglowych w Polsce. Powtarzam: jeśli chodzi o górników, nie zgłaszam pretensji. Ale inni? No cóż. W czym gorszy jest wydawca, zwłaszcza wydawca książek edukacyjnych, od, dajmy na to, nauczyciela? Czy lekarze i piloci pracują w gorszych warunkach niż wydawcy? Czy służba wojskowa jest może bardziej szczytna od posłannictwa wydawcy? Nie sądzę. Bez przerwy słyszę: górnicy, wojskowi, lekarze, dziennikarze, nauczyciele… Ja rozumiem, że …