Federico Fellini zauważył kiedyś, że pozostawienie artyście całkowitej swobody twórczej i nieograniczanie go w żaden sposób zaowocuje w przeważającej liczbie przypadków tym samym: artysta nie będzie robił nic. Wielki reżyser dodał przy tym, że dla niego samego tak naprawdę istotnym powodem, który zmusza go do kręcenia kolejnych filmów, jest konieczność rozliczenia się z zainkasowanych wcześniej zaliczek. Gdyby wywód twórcy „La Strady” przyjąć za trafny, to w zasadzie łatwo zrozumieć, dlaczego rok 2007 nie zaowocował w Polsce przesadnie dużą ilością wybitnych dzieł literackich. Władza oraz jej elektorat zajęci byli w mijającym roku czymś zgoła innym niż próbą ingerencji w artystyczną wolność pisarzy; nie oczekiwano też od nich odpowiedzi na fundamentalne pytanie: „jak żyć?” ani jakiekolwiek inne. W istocie Polacy manifestowali coś, co siłą rzeczy odbierało im wewnętrzny imperatyw tworzenia: mianowicie postawę życzliwej obojętności wobec wszystkiego, co wiąże się z kreowaniem literackich wartości. Idąc dalej tropem Felliniego zauważyć trzeba także, iż w mijającym roku również wydawcy nie posługiwali się jakoś przesadnie wobec pisarzy argumentem zaliczki na poczet przyszłych zysków ze sprzedaży dzieł wybitnych. Co to, to na pewno nie! Krótko mówiąc: pisarze – ale i przedstawiciele innych twórczych zawodów również – korzystali z twórczej wolności w sposób… właściwy. Trudno sobie bowiem wyobrazić, żeby artyści z jakichś mętnych powodów natury psychologicznej sami na siebie nakładali chomąto artystycznego wysiłku i bez nadziei na finansowy wypas zadawali sobie gwałt na własnym organizmie. Ci zaś, którzy mimo wszystko próbowali, jakoś nie doświadczali przesadnej życzliwości ze strony czytelników, a zwłaszcza krytyków literackich, których krwiożercze …