Jolasia, moja ulubiona bohaterka z serialu „Świat według Kiepskich”, mrużąc oczęta często powtarza: „Takie mam życzenie, zamarzenie!”. Na ogół nie są to pragnienia jakoś szczególnie wyrafinowane – wystarczą lody zabajone lub nowy silikonowy biust. Ja, podobnie jak Jolasia, też miewam życzenia, zamarzenia i też nie należą one do przesadnie wyszukanych. Przed nami czas świątecznych życzeń, które masowo rozsyłane są drogą esemesową lub mejlową, co świadczy o cywilizacyjnym postępie: tradycyjne kartki świąteczne są już passé. Gdzie te czasy, gdy w redakcjach większości wydawnictw setki otrzymanych „papierowych życzeń” układane były w misterne ołtarzyki, likwidowane dopiero w okolicach Trzech Króli… Ech, to były piękne, analogowe chwile, które już nie wrócą albo wrócą w jakiejś elitarnej, trudnej do wyobrażenia formie: w końcu tradycyjne analogowe płyty też przeżywają renesans. W ten świąteczny czas życzymy sobie na ogół „wszystkiego najlepszego” i „dużo zdrowia”. To ja też będę tak oryginalny jak Jolasia i wszystkim moim czytelnikom z książkowej branży chciałbym życzyć wszystkiego najlepszego i dużo zdrowia. No i żeby było lepiej… Mógłbym ostatecznie dorzucić życzenia wygrania dużej kasy w totolotku, wycieczki dookoła świata, zdobycia licencji pilota balonowego i wiele innych podobnie banalnych drobiazgów, które składają się na potoczną definicję tzw. szczęścia. Wyobrażam sobie jednak, że – zwłaszcza dla wydawców – takim „życzeniem, zamarzeniem” byłoby w nadchodzącym roku opublikowanie tej jednej jedynej książki, która sprzedałaby się w… no, …