Kopiowanie stron, rozdziałów, a nawet całych podręczników akademickich, książek językowych i innych, zwłaszcza służących nauce, jest dla wydawców i autorów dużym problemem. Pozbawia należnych tantiem, ogranicza nakłady, zysk zamienia stratę. Wiemy to nie od dziś. Rozwiązanie tego problemu wydaje się wciąż tak samo odległe, jak lata temu. Jest nawet gorzej, bo tradycyjne ksero odchodzi do lamusa. Wydawcy zmniejszają nakłady lub rezygnują z wydawania nowych tytułów, autorzy się buntują i oczekują działania. Kopiowanie samo w sobie nie jest niczym zdrożnym. Uczący się ma prawo sięgać do różnych źródeł, korzystać z nich wyrywkowo. Istota sprawy to umożliwienie tym, którzy zainwestowali w powstanie pomocy naukowej, godziwej zapłaty za ich trud i zapewnienie udziału w zyskach, które dzięki ich pracy osiągają inni. Dlaczego punkt ksero ma zarabiać 100 proc. na sprzedaży podróbki podręcznika, którego nie napisał i nie opracował, nie zainwestował grosza w jego wydanie? Dlaczego niszczy się walcami drogowymi nielegalne kopie dyskietek z muzyką i sfałszowane perfumy, a na książkę- fałszywkę daje się przyzwolenie? Są kraje, które poradziły sobie z tym problemem. Polska do nich nie należy. U nas większość ręce w niemocy rozkłada. Co prawda zawiązały się instytucje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i miały problem załatwić – zbierać pieniądze od kopiujących, przekazywać autorom i wydawcom. Bajka! Ale… Biura prowadzą, mizerne łupy na drobiazgi dzielą, spodziewaną wielką kasę w myślach liczą, niewiele załatwiają. Najistotniejszą przyczyną porażki wydaje się mnogość działających, atrofia działania. Ciekawostką, wymyśloną czas jakiś temu przez tęgie ministerialne głowy, jest stworzenie w 2002 roku drugiej – obok działającego od 1995 roku Kopipolu – organizacji zarządzania prawami (i poboru opłat) – Polskiej Książki. Jedna dla autorów, druga dla wydawców. …