Istnieje pewien szczególny rodzaj dźwięku, który od zawsze budził we mnie odruch niechęci i poczucie zagrożenia zarazem: jest to odgłos dartego papieru. Kiedy słyszę ów dźwięk, budzi się zaskakujący dla mnie samego wewnętrzny sprzeciw. Po prostu: nie znoszę, gdy w mojej obecności drze się papier, a zwłaszcza papier zadrukowany. Darcie zadrukowanego papieru, obojętne czy książek, czy gazet, zwłaszcza zaś darcie w złości – to jak uderzenie w twarz; i chociaż dźwięk niby inny, to równie daleki od świergotu skowronka na niebie czy kumkania żabek w stawie. A już publiczne darcie zadrukowanego papieru to ostry dysonans, świadectwo porażki tego, który to czyni, a zarazem wyraz jego kompleksów, takich co to trudno mu z nimi żyć, a jeszcze trudniej walczyć. To wyraz ponurej bezradności, dla której brak współczucia. Dokładnie pamiętam moment, kiedy po raz pierwszy usłyszałem i poczułem ten dźwięk. Miało to miejsce dawno, dawno temu, w okolicznościach pozornie tylko odległych od tych, które skłoniły mnie do napisania niniejszego felietonu…W początkach lat 70. wybrałem się z kumplami na Wschód w ramach tzw. wymiany studenckiej, a w istocie w celu handlowym: wymiany polskich dżinsów marki Szarik na ruble i następnie zakupu za nie złotych pierścionków z cyrkoniami, sztucznych pereł, brylantów cudnie rżniętych i innych tego rodzaju kosztowności, najcięższych telewizorów świata marki Rubin nie wyłączając. Starsi, którzy pamiętają „pociągi przyjaźni”, wiedzą, o co chodzi, zaś młodzi… niech się uczą historii, bo …