Program „Tanie Podręczniki” zapowiadał i zaczął realizować już poprzedni minister edukacji w rządzie PiS. Czynił to w sposób osobliwy: z jednej strony apelując do obywatelskiego poczucia wydawców, aby obniżyli ceny podręczników o jedną czwartą, a nawet o połowę; z drugiej – strasząc, że przy zatwierdzaniu podręcznika do użytku szkolnego będzie brał pod uwagę, oprócz wartości, także jego cenę. Wydawcy oceniali ten projekt jako zbyt radykalny, ale przystąpili do dyskusji i w marcu podpisali nawet szczegółowe porozumienie z MEN w sprawie cen podręczników, mając jednocześnie nadzieję, że ustalenia te będą obowiązywały dopiero od przyszłego roku. Teraz to porozumienie wędruje do kosza. Nowy minister postanowił pójść dalej w poszukiwaniu społecznego poparcia i planuje dodatkową reglamentację podręczników według metod znanych w PRL. W PRL-u do każdego przedmiotu w szkołach podstawowych i średnich ministerstwo zatwierdzało tylko jeden podręcznik. W latach 90. nastąpiło żywiołowe rozszerzenie oferty podręczników i fakt ten uznawany jest za istotny element awansu cywilizacyjnego Polski. Nauczyciele, metodycy, a także inni pracownicy resortu edukacji zaczęli tworzyć z roku na rok nowe doskonalsze podręczniki i otwierać nowe wydawnictwa edukacyjne. Przełamano w ten sposób monopol państwa, które całkowicie wycofało się z produkcji podręczników, ograniczając się do tzw. dopuszczania do użytku, resztę pozostawiając nauczycielom i rodzicom. W ten sposób liczba podręczników dopuszczonych do nauczania w każdym przedmiocie wynosi obecnie nawet kilkanaście pozycji. Zróżnicowanie to ma swój głęboki sens i uzasadnienie. O wyborze podręczników decyduje środowisko nauczycieli lub regionalne ośrodki kształcenia (którym obecnie grozi likwidacja, gdyż MEN kwestionuje zasadność ich istnienia). Inne …