Profesor Jan Błeszyński w rozmowie z Renkiem Mendruniem w . numerze Biblioteki Analiz zauważył ze smutkiem, że polscy wydawcy „nie czują ekonomicznej wagi problemu reprografii”. Dodałbym, że autorzy, z których żyją wydawnictwa, również „nie czują wagi problemu”. Sytuacja jednak uległa, przynajmniej częściowo, zmianie. Otóż wydaje się, że w momencie, kiedy organizacja zbiorowego zarządzania Stowarzyszenie Autorów i Wydawców „Polska Książka” dokonała pierwszej tzw. repartycji bezpośredniej środków finansowych, czyli mówiąc po ludzku: wypłaciła wydawcom ich własne pieniądze, owi wydawcy „ekonomiczną wagę problemu” poczuli jak najbardziej. Gdy organizacja „Kopipol” dokona – na co się nie zanosi – podobnej bezpośredniej repartycji pieniędzy na rzecz autorów, to również i oni „poczują wagę problemu”. Jak na razie pozbawieni są owego „czucia”. Poniżej zamieszczam typowe reakcje wydawców, których konta zostały wzbogacone o kwoty, jakich nie przewidywali w swoich dotychczasowych budżetach. 1. – Halo? Dzwonię ze Stowarzyszenia Autorów i Wydawców „Polska Książka”.– Dzień dobry… „Bardzo Duże Wydawnictwo” z tej strony. W czym mogę pomóc? – Chciałbym panią prosić o podanie numeru konta waszego wydawnictwa, na które chcieliśmy przelać… – Chwileczkę, pan pewnie chciał z działem handlowym? Podam numer telefonu, proszę notować… – Nie, nie! Chciałem poprosić o podyktowanie numeru konta, na które moglibyśmy przekazać „znaczną kwotę” w ramach tzw. repartycji bezpośredniej za rok 2004 i 2005. – Aha… A o co chodzi? – O numer konta, na które… – To ja nie wiem… To ja może poproszę członka zarządu. Proszę poczekać…    [po wysłuchaniu fragmentu Allegra z koncertu fortepianowego nr 23 Wolfganga Amadeusza Mozarta] – Halo… Tu członek zarządu. W czym mogę panu pomóc? – Dzień dobry. Otóż nasze stowarzyszenie „Polska Książka” dokonało – na rzecz wydawców – podziału opłat reprograficznych zainkasowanych w roku 2004 i 2005. …