Nic tak nie wzbudza naszej niechęci, jak otrzymywanie nieinteresujących treści w skrzynce pocztowej. Zwłaszcza, jeśli jest to skrzynka do której zagląda się często. Dla wielu z nas e-mail jest bardziej osobisty niż list tradycyjny czy nawet telefon. Ani otrzymywanie niechcianych ulotek czy wiadomości sms nie wzbudza takiej irytacji, czasami wręcz agresji, jak otrzymywanie „głupiej (Stupid), bezcelowej (Pointless), wkurzającej (Annoying), wiadomości (Message)”, czyli SPAMu.Powyższe rozwinięcie skrótu to tylko jeden z przykładów. Kreatywni Amerykanie mają jeszcze wiele innych pomysłów na określenie tego procederu. W branży krąży legenda, że „pomysłodawcą” SPAMu był twórca skeczu Monty Pythona, sfilmowanego w latach 70-tych. Film ukazuje gości restauracji, którzy chcąc zamówić coś do zjedzenia orientują się, iż w każdym serwowanym daniu jest dodatek spam’u (Spam to nazwa konserwowej mielonki wieprzowej produkowanej przez amerykańską firmę Hormel Foods). Niezależnie od tego, czy oferta dotyczy dania obiadowego, czy deseru, wszędzie „pachnie spamem”. Zamówienie czegoś bez mielonki (Spamu) okazuje się niemożliwe. Na domiar złego słysząc słowo SPAM grupa wikingów ucztujących w tejże restauracji zaczyna śpiewać „SPAM, SPAM, SPAM, SPAM, kochany SPAM, cudowny SPAM”, zagłuszając tym samym normalną rozmowę gości restauracji. Z tej oto historii Internauci przejęli słowo „spam” i zaczęli nim określać niechciane reklamy zakłócające komunikację w internecie. O ile skecz Monty Pythona (który na kanale You Tube doczekał się blisko 6 mln odsłon) jest śmieszny, że boki można zrywać, to prawdziwy SPAM wcale zabawny nie jest. Zwłaszcza, jeśli uświadomimy sobie, że za czyn spamowania grożą nam sankcje cywilnoprawne i karne. SPAM to krótko mówiąc niezamówiona informacja handlowa skierowana do oznaczonego odbiorcy, wysyłana za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Podstawowym aktem prawnym regulującym tę problematykę jest ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną uchwalona …