Ilekroć słucham lub czytam profesora Jana Błeszyńskiego, kiedy wypowiada się na temat skomplikowanych zagadnień prawa autorskiego, to ogarnia mnie niekłamany podziw dla ogólnikowości jego wywodów. Profesor Błeszyński do perfekcji opanował te rodzaje poetyki i retoryki zarazem, które samą formą wypowiedzi potrafią uwieść niemal każdego słuchacza lub czytelnika, ale… nic ponad to. Nie uzyska się od niego wiedzy, którą w jakikolwiek sposób można by przełożyć na pozytywny program działania. Odnoszę wrażenie, że jego żywiołem jest od lat totalna krytyka funkcjonowania prawa autorskiego w Polsce, za które to (ułomne) funkcjonowanie odpowiedzialność ponoszą wszyscy, tylko nie sam profesor. Najlepszym tego przykładem jest ostatni obszerny artykuł zamieszczony na łamach „Prawnika” (dodatku do „Dziennika Gazety Prawnej”, 19-21 września) pod wymownym tytułem „Erozja prawa autorskiego”. Profesor Błeszyński dokonuje w nim oceny dwudziestu lat obowiązywania ustawy o prawie autorskim, uchwalonej przez sejm w 1994 roku i modyfikowanej w latach następnych. Podstawowa teza artykułu wyraża się w przekonaniu, że o ile rozwiązania prawne ustawy w momencie jej powołania do życia – dzięki przewodniczącym sejmowych komisji kultury Juliuszowi Braunowi i następnie Ryszardowi Czarneckiemu – były dobre, słuszne i zbawienne, o tyle potem to już nieustanne pasmo klęsk i nieszczęść. Zarówno Ministerstwo Kultury, jak i gremium ustawodawcze nie uczyniło nic dobrego dla sprawy i nie sprostało gwałtownie zmieniającemu się rynkowi własności intelektualnej. Najgorszy – zdaniem profesora – okazał …